Niedziela Palmowa, Trybunały Jezusa, Mt 26, 14-27, 66

Doświadczamy w naszych codziennych kontaktach ludzi, którzy są dla nas „Trybunałem”. Ludzi, którzy oceniają nas, mówią o nas, opisują nasze postępowanie na tyle skutecznie, aby było nam… gorzej. A wszystko w imię miłości, sumienności, ale też i odpowiedzialności za drugiego człowieka i przy okazji… cały świat.

W sposób szczególny jest to przykre, gdy są to osoby nam bliskie, ale trudne w codziennym współżyciu. Są to ludzie “ciężcy w byciu razem”, którzy nas ograniczają, wpływają na nasz sposób funkcjonowania, próbują nami manipulować. Wymuszać na nas reakcję, której nie chcemy, ale musimy jakoś się bronić. Chodzi o ludzi, którzy wplątują nas w swoje życie do tego stopnia, że w końcu tracimy nasze własne.

Dziś propozycja zatrzymania się na doświadczeniu, które przeżył osobiście Pan Jezus, cierpienia zewnętrznego wobec “5 Trybunałów”, a tak naprawdę wobec ludzi, którzy wpłynęli na jego życie ze względu na swoje „pielęgnowane” braki, którymi jest zazdrość, samotność, egoizm, lekkomyślność i niewdzięczność.

Trybunał zazdrości: Sanhedryn

„Tymczasem arcykapłani i cały Sanhedryn szukali fałszywego świadectwa przeciw Jezusowi, aby Go zgładzić. Lecz nie znaleźli, chociaż występowało wielu fałszywych świadków”

Sanhedryn wymusza osądzenie Pana Jezusa. Chcą go skazać za wszelką cenę. To jest cel główny.Nie jest ważne jakimi środkami go osiągną. Sanhedryn to symbol ludzi, którzy przeszkadzają, ograniczają możliwości, którzy krytykują innych za ich pracę i zaangażowanie po to, aby a) samemu realizować własny plan b)albo z zazdrości, bo ktoś inny potrafi, a oni nie.

Sanhedryn symbolizuje ludzi, którzy na zewnątrz są czyści i „politycznie poprawni”, a wewnątrz zżera ich rdza nienawiści, ale przede wszystkim zazdrości.

Trybunał samotności: Piotr i Apostołowie

„Na pewno i ty jesteś jednym z nich, bo nawet twoja mowa cię zdradza. Wtedy począł się zaklinać i przysięgać. Nie znam tego człowieka”

Jest to boleśniejszy trybunał, bo pochodzi on od osób, które są blisko naszemu sercu, bardzo nam bliscy: członkowie wspólnoty,koledzy, przyjaciele, rodzina, a którzy zostawiają nas wtedy, gdy najbardziej ich potrzebujemy. Odchodzą od nas, bo nie mają dla nas czasu. Wiedzą, że już nic przy nas nie „ugrają” dla siebie.

Apostoł Piotr,gdy idzie z Jezusem, zapewnia Go o swojej miłości, a gdy przyjdzie moment najważniejszy, chwila próby i potwierdzenia do Jezusa, wtedy zostawia Go. Jezus doświadcza wtedy podwójnej samotności. Bo nie tylko Piotr tak odszedł, ale również wszyscy jego uczniowie uciekają z bojaźni i obawie o samych siebie. Każdy z nich w ten sposób doświadczył samotności.

Trybunał egoizmu: Piłat

„Jezusa zaś postawiono przed namiestnikiem”

Piłat nie był złym człowiekiem. “Walczył” o Jezusa, a nie z Jezusem, ale… poszedł na małe ustępstwo (tylko jedno!!!) i to ono właśnie go zgubiło. Opinia innych osób była ważniejsza od wyznawanych przez niego wartości. Prywatny interes ekonomiczny i polityczny był ważniejszy od poczucia wewnętrznej sprawiedliwości i przestrzegania wartości etycznych.

My również doświadczamy egoizmu innych ludzi, doświadczamy ich różnych grzechów.Czujemy podskórnie jeśli ktoś posługuje się nami do osiągnięcia własnego celu. Robi to z pobudek egoistycznych. I nie ważne, czy są one prywatne, zawodowe, czy polityczne. Taki człowiek odnosi sukces naszym kosztem ze względu na swój egoizm.

Trybunał lekkomyślności: Herod

„Wówczas wzgardził Nim Herod wraz ze swoją strażą; na pośmiewisko kazał ubrać Go w lśniący płaszcz i odesłał do Piłata”. 

Herod rękami Piłata doprowadził do ukrzyżowania Jezusa, a w konsekwencji do Jego śmierci. Jezus miał być kolejnym, którego kosztem miał zabawić się Herod. Jezus stoi zamyślony i milczy. To ciekawe, bo z Piłatem rozmawia, prowadzi dialog, argumentuje, a Heroda stoi w milczeniu. Wie, że z cynizmem i złośliwością się nie dyskutuje.

My też cierpimy, gdy chcemy coś powiedzieć, a tu nie można, bo ktoś się bawi naszym kosztem. Jak wtedy przekonać drugą osobę do swoich racji, gdy każde zdanie traktuje jak atak na siebie?Jest to znany mechanizm obronny,w którym zburzenie takiej osobie jej misternie ułożonego świata, kończy się krzykiem niezadowolenia, a czasami nawet nienawiści.

Takie osoby zazdroszczą innym tego, kim są i jak żyją. Nie interesuje ich to, co ktoś ma do powiedzenia, a wręcz męczy ich słuchanie innych, bo słuchają tylko siebie. Zawsze wiedzą lepiej, dlatego: ironizują, dowcipkują, dogadują, szydzą, obgadują, itp. Wszystko po to, aby nie wejść w siebie i nie zabrać się za naprawę swojego życia. Są po prostu lekkomyślni.

Trybunał niewdzięczności: lud

„Lecz oni jeszcze głośniej krzyczeli: Na krzyż z nim!”

Jezus poświęcił swoje życie ludziom. Nauczał ich, uzdrawiał, pomagał, pracował z nimi i dla nich. Ten lud w momencie wyboru przed którym został postawiony: Uwolnić wam Jezusa, czy Barabasza? – pod namową „uczonych tego świata” wybiera Barabasza. Irracjonalny wybór, gdyż mało kto go znał. Lud ten jest niewdzięczny i daje się łatwo zmanipulować, bo nie ma własnej tożsamości.

Często i my może poświęcamy innym wiele czasu, pomagamy im ze wszystkich stron, „wypruwając nasze żyły”, nie dosypiając, angażując czas i talenty, nieprzespane nocki, i pieniądze, a później zamiast wdzięczności (choćby uśmiech), dostajemy zapłatę w postaci niewdzięczności. W sytuacjach dla nas ważnych, ci sami ludzie zapominają o nas, bo są już przy kim innym, a my zostajemy skreśleni listy. W ten sposób nam się dziękuje„za uwagę”. Wtedy doświadczamy łez i cierpienia, bo to co uczyniliśmy dla nich z całego serca, a co dało nam wiele radości i satysfakcji, zostało nie docenione, a wręcz zlekceważone mimo włożonego naszego wkładu, sił i pracy. Tak objawia się niewdzięczność.

5 Trybunałów Jezusa

Trybunały: zazdrości, samotności, egoizmu, lekkomyślności i niewdzięczności. To przed nimi stał Jezus, patrzył im prosto w oczy. Musiał się z nimi zmierzyć. To one wzbudziły w nim cierpienie, żal i ból.

Tak samo jest i w naszym codziennym życiu.Dlatego te „Trybunały Jezusa” są dla nas tak istotne, bo to również doświadczenie codziennego naszego życia w relacji z drugim człowiekiem.

Żyjemy bowiem tak jak Jezus wśród ludzi ograniczonych i grzesznych. Jedni są świadomi swoich wad, a inni nie. Jedni są„tylko” lekkomyślni w swoim zachowaniu, lenistwa i niewiedzy. Ich charakter to wypadkowa ludzkiej nędzy i grzechów. Są też niestety i tacy, którzy z premedytacją robią innym osobom krzywdę. Mają „wewnętrzną radość” w krzywdzeniu innych ludzi. Dlaczego tak robią?

Dali się owładnąć złemu, bo zło jest wszędzie.  I tak będzie aż do końca naszych dni. Co nie znaczy, że temu złu mamy się poddać.

Nie łudźmy się, że będzie lepiej, ale trzeba sobie uświadomić, że warto żyć, bo życie jest piękne i pełne niespodzianek. Doświadczamy w nim wiary, nadziei i miłości, a to wystarczy, aby być szczęśliwym człowiekiem aż do końca naszych dni tu na ziemi.

Mt 26, 14 – 27, 66

Zdrada Judasza

E. Jeden z Dwunastu, imieniem Judasz Iskariota, udał się do arcykapłanów i rzekł: I. Co chcecie mi dać, a ja wam Go wydam? E. A oni wyznaczyli mu trzydzieści srebrników. Odtąd szukał sposobności, żeby Go wydać.

Przygotowanie Paschy

W pierwszy dzień Przaśników przystąpili do Jezusa uczniowie i zapytali Go: T. Gdzie chcesz, żebyśmy Ci przygotowali spożywanie Paschy? E. On odrzekł: + Idźcie do miasta, do znanego nam człowieka, i powiedzcie mu: Nauczyciel mówi: Czas mój jest bliski; u ciebie urządzam Paschę z moimi uczniami. E. Uczniowie uczynili tak, jak im polecił Jezus, i przygotowali Paschę.

Wyjawienie zdrajcy

Z nastaniem wieczoru zajął miejsce u stołu razem z dwunastu uczniami. A gdy jedli, rzekł: + Zaprawdę, powiadam wam: jeden z was Mnie wyda. E. Bardzo tym zasmuceni, zaczęli pytać jeden przez drugiego: I. Chyba nie ja, Panie? E. On zaś odpowiedział: + Ten, który ze Mną rękę zanurzył w misie, ten Mnie wyda. Wprawdzie Syn Człowieczy odchodzi, jak o Nim jest napisane, lecz biada temu człowiekowi, przez którego Syn Człowieczy będzie wydany. Byłoby lepiej dla tego człowieka, gdyby się nie narodził. E. Wtedy Judasz, który miał Go wydać, rzekł: I. Czyżbym ja, Rabbi? E. Odpowiedział mu: + Tak, ty.

Ustanowienie Eucharystii

E. A gdy oni jedli, Jezus wziął chleb i odmówiwszy błogosławieństwo, połamał i dał uczniom, mówiąc: + Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało moje. E. Następnie wziął kielich i odmówiwszy dziękczynienie, dał im, mówiąc: + Pijcie z niego wszyscy, bo to jest moja Krew Przymierza, która za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów. Lecz powiadam wam: Odtąd nie będę już pił napoju z tego owocu winnego krzewu aż do owego dnia, kiedy pić go będę z wami, nowy, w królestwie Ojca mojego. E. Po odśpiewaniu hymnu wyszli w stronę Góry Oliwnej.

Przepowiednia zaparcia się Piotra

Wówczas Jezus rzekł do nich: + Wy wszyscy zwątpicie we Mnie tej nocy. Bo jest napisane: Uderzę Pasterza, a rozproszą się owce ze stada. Lecz gdy powstanę, udam się przed wami do Galilei. E. Odpowiedział Mu Piotr: I. Choćby wszyscy zwątpili w Ciebie, ja nigdy nie zwątpię. E. Jezus mu rzekł: + Zaprawdę, powiadam ci: Jeszcze tej nocy, zanim kogut zapieje, trzy razy się Mnie wyprzesz. E. Na to Piotr: I. Choćby mi przyszło umrzeć z Tobą, nie wyprę się Ciebie. E. Podobnie też mówili wszyscy uczniowie. Modlitwa i trwoga konania Wtedy przyszedł Jezus z nimi do posiadłości zwanej Getsemani i rzekł do uczniów: + Usiądźcie tu, Ja tymczasem odejdę i tam się pomodlę. E. Wziąwszy z sobą Piotra i dwóch synów Zebedeusza, począł się smucić i odczuwać trwogę. Wtedy rzekł do nich: + Smutna jest dusza moja aż do śmierci; zostańcie tu i czuwajcie ze Mną. E. I odszedłszy nieco do przodu, padł na twarz i modlił się tymi słowami: + Ojcze mój, jeśli to możliwe, niech Mnie ominie ten kielich. Wszakże nie jak Ja chcę, ale jak Ty niech się stanie!

E. Potem przyszedł do uczniów i zastał ich śpiących. Rzekł więc do Piotra: + Tak oto nie mogliście jednej godziny czuwać ze Mną? Czuwajcie i módlcie się, abyście nie ulegli pokusie; duch wprawdzie ochoczy, ale ciało słabe. E. Powtórnie odszedł i tak się modlił: + Ojcze mój, jeśli nie może ominąć Mnie ten kielich i muszę go wypić, niech się stanie wola Twoja! E. Potem wrócił i zastał ich śpiących, bo oczy ich były zmorzone snem. Zostawiwszy ich, odszedł znowu i modlił się po raz trzeci, wypowiadając te same słowa. Potem przyszedł do uczniów i rzekł do nich: + Śpicie jeszcze i odpoczywacie? A oto nadeszła godzina i Syn Człowieczy będzie wydany w ręce grzeszników. Wstańcie, chodźmy! Oto blisko jest mój zdrajca.

Pojmanie Jezusa

E. Gdy On jeszcze mówił, oto nadszedł Judasz, jeden z Dwunastu, a z nim wielka zgraja z mieczami i kijami, od arcykapłanów i starszych ludu. Zdrajca zaś dał im taki znak: I. Ten, którego pocałuję, to właśnie On; Jego pochwyćcie! E. Zaraz też przystąpił do Jezusa, mówiąc: I. Witaj, Rabbi! E. I pocałował Go. A Jezus rzekł do niego: + Przyjacielu, po co przyszedłeś? E. Wtedy podeszli, rzucili się na Jezusa i pochwycili Go. A oto jeden z tych, którzy byli z Jezusem, wyciągnął rękę, dobył miecza i ugodziwszy sługę najwyższego kapłana, odciął mu ucho. Wtedy Jezus rzekł do niego: + Włóż miecz na swoje miejsce, bo wszyscy, którzy za miecz chwytają, od miecza giną. Czy myślisz, że nie mógłbym poprosić Ojca mojego, a zaraz wystawiłby Mi więcej niż dwanaście zastępów aniołów? Jakże więc wypełnią się Pisma, że tak się stać musi?

E. W owej chwili Jezus rzekł do tłumów: + Wyszliście z mieczami i kijami jak na zbójcę, żeby Mnie ująć. Codziennie zasiadałem w świątyni i nauczałem, a nie pochwyciliście Mnie. Lecz stało się to wszystko, żeby się wypełniły Pisma proroków. E. Wtedy wszyscy uczniowie opuścili Go i uciekli.

Jezus wobec Sanhedrynu

Ci zaś, którzy pochwycili Jezusa, zaprowadzili Go do najwyższego kapłana, Kajfasza, gdzie zebrali się uczeni w Piśmie i starsi. A Piotr szedł za Nim z daleka, aż do pałacu najwyższego kapłana. Wszedł tam na dziedziniec i usiadł między służbą, aby widzieć, jaki będzie wynik.

Tymczasem arcykapłani i cały Sanhedryn szukali fałszywego świadectwa przeciw Jezusowi, aby Go zgładzić. Lecz nie znaleźli, chociaż występowało wielu fałszywych świadków. W końcu stanęło dwóch, mówiąc: T. On powiedział: Mogę zburzyć przybytek Boży i w ciągu trzech dni go odbudować. E. Wtedy powstał najwyższy kapłan i rzekł do Niego: I. Nic nie odpowiadasz na to, co oni zeznają przeciwko Tobie? E. Lecz Jezus milczał. A najwyższy kapłan rzekł do Niego: I. Zaklinam Cię na Boga żywego, powiedz nam: Czy Ty jesteś Mesjasz, Syn Boży? E. Jezus mu odpowiedział: + Tak, Ja Nim jestem. Ale powiadam wam: odtąd ujrzycie Syna Człowieczego, siedzącego po prawicy Wszechmocnego i nadchodzącego na obłokach niebieskich. E. Wtedy najwyższy kapłan rozdarł swoje szaty i rzekł: I. Zbluźnił. Na cóż nam jeszcze potrzeba świadków? Oto teraz słyszeliście bluźnierstwo. Jak wam się zdaje? E. Oni odpowiedzieli: T. Winien jest śmierci. E. Wówczas zaczęli pluć Mu w twarz i bić Go pięściami, a inni policzkowali Go i szydzili: T. Prorokuj nam, Mesjaszu, kto Cię uderzył!

Zaparcie się Piotra

E. Piotr zaś siedział na zewnątrz, na dziedzińcu. Podeszła do niego jedna służąca i rzekła: I. I ty byłeś z Galilejczykiem Jezusem. E. Lecz on zaprzeczył temu wobec wszystkich i rzekł: I. Nie wiem, o czym mówisz. E. A gdy poszedł ku bramie, zauważyła go inna i rzekła do tych, co tam byli: I. Ten był z Jezusem Nazarejczykiem. E. I znowu zaprzeczył pod przysięgą: I. Nie znam tego Człowieka. E. Po chwili ci, którzy tam stali, podeszli i rzekli do Piotra: T. Na pewno i ty jesteś jednym z nich, bo nawet twoja mowa cię zdradza. E. Wtedy począł się zaklinać i przysięgać: I. Nie znam tego Człowieka. E. A natychmiast zapiał kogut. Wspomniał Piotr na słowo Jezusa, który powiedział: Nim kogut zapieje, trzy razy się Mnie wyprzesz. Wyszedł na zewnątrz i gorzko zapłakał.

Jezus wydany Piłatowi

A gdy nastał ranek, wszyscy arcykapłani i starsi ludu powzięli uchwałę przeciw Jezusowi, żeby Go zgładzić. Związawszy Go, zaprowadzili i wydali w ręce namiestnika Poncjusza Piłata.

Koniec zdrajcy

Wtedy Judasz, który Go wydał, widząc, że Go skazano, opamiętał się, zwrócił trzydzieści srebrników arcykapłanom i starszym i rzekł: I. Zgrzeszyłem, wydając krew niewinną. E. Lecz oni odparli: T. Co nas to obchodzi? To twoja sprawa. E. Rzuciwszy srebrniki w stronę przybytku, oddalił się. A potem poszedł i powiesił się. Arcykapłani zaś wzięli srebrniki i orzekli: T. Nie wolno kłaść ich do skarbca świątyni, bo są zapłatą za krew. E. Po odbyciu narady kupili za nie Pole Garncarza, na grzebanie cudzoziemców. Dlatego pole to aż po dziś dzień nosi nazwę Pola Krwi. Wtedy wypełniło się to, co powiedział prorok Jeremiasz: Wzięli trzydzieści srebrników, zapłatę za Tego, którego oszacowali synowie Izraela. I dali je za Pole Garncarza, jak mi rozkazał Pan.

Jezus przed Piłatem

Jezusa zaś postawiono przed namiestnikiem. Namiestnik zadał Mu pytanie: I. Czy Ty jesteś Królem żydowskim? E. Jezus odpowiedział: + Tak, Ja nim jestem. E. A gdy Go oskarżali arcykapłani i starsi, nic nie odpowiadał. Wtedy zapytał Go Piłat: I. Nie słyszysz, jak wiele zeznają przeciw Tobie? E. On jednak nie odpowiedział mu na żadne pytanie, tak że namiestnik bardzo się dziwił.

Jezus odrzucony przez swój naród

A na każde święto namiestnik miał zwyczaj uwalniać jednego więźnia, którego chcieli. Trzymano zaś wtedy znacznego więźnia, imieniem Barabasz. Gdy się więc zgromadzili, spytał ich Piłat: I. Którego chcecie, żebym wam uwolnił, Barabasza czy Jezusa, zwanego Mesjaszem? E. Wiedział bowiem, że przez zawiść Go wydali. A gdy on odbywał przewód sądowy, żona jego przysłała mu ostrzeżenie: I. Nie miej nic do czynienia z tym Sprawiedliwym, bo dzisiaj we śnie wiele nacierpiałam się z Jego powodu. E. Tymczasem arcykapłani i starsi namówili tłumy, żeby żądały Barabasza, a domagały się śmierci Jezusa. Pytał ich namiestnik: I. Którego z tych dwu chcecie, żebym wam uwolnił? E. Odpowiedzieli: T. Barabasza. E. Rzekł do nich Piłat: I. Cóż więc mam uczynić z Jezusem, którego nazywają Mesjaszem? E. Zawołali wszyscy: T. Na krzyż z Nim! E. Namiestnik powiedział: I. Cóż właściwie złego uczynił? E. Lecz oni jeszcze głośniej krzyczeli: T. Na krzyż z Nim! E. Piłat, widząc, że nic nie osiąga, a wzburzenie raczej narasta, wziął wodę i umył ręce wobec tłumu, mówiąc: I. Nie jestem winny krwi tego Sprawiedliwego. To wasza rzecz. E. A cały lud zawołał: T. Krew Jego na nas i na dzieci nasze.

E. Wówczas uwolnił im Barabasza, a Jezusa kazał ubiczować i wydał na ukrzyżowanie.

Król wyszydzony

Wtedy żołnierze namiestnika zabrali Jezusa z sobą do pretorium i zgromadzili koło Niego całą kohortę. Rozebrali Go z szat i narzucili na Niego płaszcz szkarłatny. Uplótłszy wieniec z ciernia, włożyli Mu na głowę, a do prawej ręki dali Mu trzcinę. Potem przyklękali przed Nim i szydzili z Niego, mówiąc: T. Witaj, Królu żydowski! E. Przy tym pluli na Niego, brali trzcinę i bili Go po głowie. A gdy Go wyszydzili, zdjęli z Niego płaszcz, włożyli na Niego własne Jego szaty i odprowadzili Go na ukrzyżowanie.

Droga krzyżowa

Wychodząc, spotkali pewnego człowieka z Cyreny, imieniem Szymon. Tego przymusili, żeby niósł krzyż Jego. Gdy przyszli na miejsce zwane Golgotą, to znaczy Miejscem Czaszki, dali Mu pić wino zaprawione goryczą. Skosztował, ale nie chciał pić.

Gdy Go ukrzyżowali, rozdzielili między siebie Jego szaty, rzucając o nie losy. I siedząc tam, pilnowali Go. A nad głową Jego umieścili napis z podaniem Jego winy: To jest Jezus, Król żydowski. Wtedy też ukrzyżowano z Nim dwóch złoczyńców, jednego po prawej, drugiego po lewej stronie.

Wyszydzenie na krzyżu

Ci zaś, którzy przechodzili obok, przeklinali Go i potrząsali głowami, mówiąc: T. Ty, który burzysz przybytek i w trzy dni go odbudowujesz, wybaw sam siebie; jeśli jesteś Synem Bożym, zejdź z krzyża! E. Podobnie arcykapłani wraz z uczonymi w Piśmie i starszymi, szydząc, powtarzali: T. Innych wybawiał, siebie nie może wybawić. Jest królem Izraela: niechże teraz zejdzie z krzyża, a uwierzymy w Niego. Zaufał Bogu: niechże Go teraz wybawi, jeśli Go miłuje. Przecież powiedział: Jestem Synem Bożym. E. Tak samo lżyli Go i złoczyńcy, którzy byli z Nim ukrzyżowani.

Śmierć Jezusa

Od godziny szóstej mrok ogarnął całą ziemię, aż do godziny dziewiątej. Około godziny dziewiątej Jezus zawołał donośnym głosem: + Elí, Elí, lemá sabachtháni? E. To znaczy: Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił? Słysząc to, niektórzy ze stojących tam mówili: T. On Eliasza woła. E. Zaraz też jeden z nich pobiegł i wziąwszy gąbkę, nasączył ją octem, umocował na trzcinie i dawał Mu pić. Lecz inni mówili: T. Zostaw! Popatrzmy, czy nadejdzie Eliasz, aby Go wybawić. E. A Jezus raz jeszcze zawołał donośnym głosem i oddał ducha.

Wszyscy klękają i przez chwilę zachowują milczenie.

https://www.youtube.com/watch?v=Cj8_eNsGM-A

Po zgonie Jezusa

A oto zasłona przybytku rozdarła się na dwoje z góry na dół; ziemia zadrżała i skały zaczęły pękać. Groby się otworzyły i wiele ciał świętych, którzy umarli, powstało. I wyszedłszy z grobów po Jego zmartwychwstaniu, weszli do Miasta Świętego i ukazali się wielu.

Setnik zaś i jego ludzie, którzy trzymali straż przy Jezusie, widząc trzęsienie ziemi i to, co się działo, zlękli się bardzo i mówili: T. Prawdziwie, Ten był Synem Bożym.

E. Było tam również wiele niewiast, które przypatrywały się z daleka. Szły one za Jezusem z Galilei i usługiwały Mu. Były wśród nich: Maria Magdalena, Maria, matka Jakuba i Józefa, oraz matka synów Zebedeusza.

Złożenie Jezusa do grobu

Pod wieczór przyszedł zamożny człowiek z Arymatei, imieniem Józef, który też był uczniem Jezusa. Udał się on do Piłata i poprosił o ciało Jezusa. Wówczas Piłat kazał je wydać. Józef zabrał ciało, owinął je w czyste płótno i złożył w swoim nowym grobie, który kazał wykuć w skale. Przed wejściem do grobu zatoczył duży kamień i odszedł. Lecz Maria Magdalena i druga Maria pozostały tam, siedząc naprzeciw grobu.

Nazajutrz, to znaczy po dniu Przygotowania, zebrali się arcykapłani i faryzeusze u Piłata i oznajmili: T. Panie, przypomnieliśmy sobie, że ów oszust powiedział jeszcze za życia: Po trzech dniach powstanę. Każ więc zabezpieczyć grób aż do trzeciego dnia, żeby przypadkiem nie przyszli Jego uczniowie, nie wykradli Go i nie powiedzieli ludowi: Powstał z martwych. I będzie ostatnie oszustwo gorsze od pierwszego. E. Rzekł im Piłat: I. Macie straż: idźcie, zabezpieczcie grób, jak umiecie. E. Oni poszli i zabezpieczyli grób, opieczętowując kamień i stawiając straż.