Miała prostą, gładka, niebieską sukienkę, ciemne buty i blond włosy upięte w kok. Kiedy wsiadała do autobusu, od razu ją sobie przypomniałem. Nie byłem w tych stronach od ośmiu lat, ale wciąż pamiętałem jej nieśmiałość. Rozmowa w cztery oczy była dla niej prawdziwą udręką.
Kiedy mijała mnie przechodząc do tyłu autobusu, ona również mnie rozpoznała. Uśmiechnęliśmy się do siebie.
Zastanawiałem się, dokąd jedzie.
Piętnaście kilometrów dalej moja ciekawość została zaspokojona. Wychodząc z autobusu na następnym przystanku, na każdym wolnym siedzeniu zostawiła złożoną kartkę. Wziąłem jedną z nich i przeczytałem krótki tekst o zbawczej misji Chrystusa i o tym, w jaki sposób możemy mieć w niej udział.
Pomyślałem: „A więc w ten sposób daje świadectwo wiary w Zbawiciela. Zna radość codziennej wędrówki z Chrystusem, ale nieśmiałość nie pozwala jej na osobisty kontakt z ludźmi. Ma jednak tak głęboką wiarę, że używa innych talentów, jakimi obdarzył ją Bóg, aby dzielić się miłością Chrystusa z innymi”.
Wiedziałem, że wracając do domu, znowu będzie rozkładać ulotki, modląc się do Ducha Św., aby oświecił tych, którzy je przeczytają.
Dick Hagerman
https://www.youtube.com/watch?v=FAK4Kkjjdsc