Była położona na obszarze o powierzchni szacowanej od 80 ha do 300 ha (zachowane ruiny obecnie zajmują obszar ok. 56 ha). Była to najrozleglejsza zabudowa pałacowa okresu starożytności. Jej powierzchnia porównywalna jest z obszarem zajmowanym przez Pompeje. Zabudowania tej letniej rezydencji składały się z zespołu budowli rozlokowanych w sztucznie wzbogaconym krajobrazie, tak by eksponować ten krajobraz. Rok 125 był momentem przełomowym dla prowadzonych prac budowlanych. Hadrian powrócił właśnie z objazdu Imperium. Wrażenia z podróży zainspirowały go do pobudowania na terenie Willi obiektów naśladujących budowle widziane w Grecji i Egipcie. Ta eklektyczna rezydencja rozplanowana została w trzech połączonych ze sobą kompleksach, przeznaczonych dla:
- cesarza, jego rodziny i gości,
- wyższych urzędników państwowych,
- żołnierzy, służby i niewolników.
Poszczególne obiekty łączyły ze sobą podziemne drogi – korytarze. Służyły one służbie i niewolnikom pracującym w Willi do przemieszczania się, pozostając jednocześnie niewidocznymi dla przebywających gości. Część przeznaczoną dla cesarza można podzielić na zabudowania dostępne ogółowi oraz obiekty prywatne. Do dekoracji, zwłaszcza wykonania mozaik, w części przeznaczonej dla cesarza i jego rodziny używano czerwonego porfiru (czerwień była kolorem cesarza), w części przeznaczonej dla wyższych urzędników dominowały czerń i biel. Materiały używane do dekoracji stanowią wyróżnik przeznaczenia poszczególnych budynków. Znaczna część używanych obecnie nazw poszczególnych obiektów została nadana im przez prowadzących prace wykopaliskowe. Niekoniecznie odzwierciedlają one faktyczne przeznaczenie zabudowań. Urbanistycznie kompleks dzielony jest na część wschodnią, centralną i górną, położoną na zachód od pozostałych zabudowań.
