Świętowanie jest potrzebne człowiekowi…
Łuskanie kłosów w szabat
Pewnego razu, gdy Jezus przechodził w szabat wśród zbóż, uczniowie Jego zaczęli po drodze zrywać kłosy. Na to faryzeusze rzekli do Niego: Patrz, czemu oni robią w szabat to, czego nie wolno? On im odpowiedział: Czy nigdy nie czytaliście, co uczynił Dawid, kiedy znalazł się w potrzebie, i był głodny on i jego towarzysze? Jak wszedł do domu Bożego za Abiatara, najwyższego kapłana, i jadł chleby pokładne, które tylko kapłanom jeść wolno; i dał również swoim towarzyszom.
I dodał: To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu. Zatem Syn Człowieczy jest panem szabatu.
Opowiadanie pt. “O duszy i samolocie”
Jest taka arabska anegdota o tym, jak pewien pielgrzym przybywszy do Mekki, mimo najlepszych chęci, wysiłków i postanowień, nie mógł w żaden sposób skupić się przy świętym kamieniu, nie mógł zatrzymać myśli przy rzeczach świętych.
W tej sytuacji zwrócił się o radę do kapłana: – Jak długo tu już jesteś? – zapytał duchowny. – Od wczoraj, przyleciałem samolotem – odrzekł pielgrzym. – O, to musisz mieć trochę więcej cierpliwości, mój synu: dusza dojdzie później, bo ona lubi chodzić piechotą.
Refleksja
Świętowanie, czas wolny, odrobina relaksu są potrzebne człowiekowi, aby nabrał on sił do dalszej pracy. Jest to czas, który potrzebny jest też dla naszego ducha. Wszak ciało i duch mieszkają w jednej osobie. Tylko życie w harmonii tych dwóch “składowych” daj szanse na spokojne i bogobojne życie na ziemi…
Jest czas na pracę i czas wstrzymania się od niej. Człowiek powinien jeść, pić, pracować, ale też i odpoczywać. Czas postu powinien być czasem regeneracji sił duchowych, kiedy zastanawiamy się nad własnym życiem, aby być jeszcze lepszym narzędziem w rękach samego Boga…
3 pytania na dobranoc i dzień dobry
1. Czym jest dla Ciebie czas świętowania?
2. Czy Twoje ciało i duch to jedna całość?
3. Czy potrzebujemy dystansu do czasu i miejsca w którym żyjemy?
I tak na koniec…
“Życie jest święte albo nie jest. Nie możemy korygować tego, w co wierzymy, tylko dlatego, że sprawia nam ból” (Mario Puzo, Omertà)
