11. Manresa szkołą wiary dla Ignacego, Podążając drogą Pielgrzyma, Antonio Betancor SJ

„W tym czasie Bóg obchodził się z nim podobnie jak nauc­zyciel w szkole z dzieckiem i pouczał go.

Po pierwsze. Miał on wielkie nabożeństwo do Trójcy Przenaj­ś­więtszej i codziennie odmawiał modlitwę do trzech Osób Bos­kich osobno.

Po drugie. Pewnego razu przedstawił się jego umysłowi sposób, w jaki Bóg stworzył świat; a towarzyszyła temu wielka radość duchowa.

Po trzecie. Pewnego dnia w Manresie podczas uczestniczenia we mszy w kościele klasztornym, w chwili podniesienia Ciała Pańskie­go, widział oczyma wewnętrznymi jakby promienie białe idące z góry. I chociaż po tak długim czasie nie mógłby tego wytłuma­czyć,to jednak widział jasno umysłem swoim, jak Pan nasz Jezus Chrystus jest obecny w tym Najświętszym Sakramen­cie.

Po czwarte. Wiele razy i przez długi czas widział podczas modli­twy oczami wewnętrznymi człowieczeństwo Jezusa Chrystusa. Widział także Najśw.Pannę.

Po piąte. Pewnego razu szedł powodowany uczuciem pobożności do kościoła odległego od Manresy trochę więcej niż o milę i jak mi się zdaje pod wezwaniem św.Pawła(Pustelnika). Droga prowad­ziła tuż nad rzeką. I kiedy tak szedł zatopiony w swoich modlitwach, usiadł na chwilę zwrócony twarzą ku rzece, która płynęła głęboko w dole. I gdy tam tak siedział, zaczęły się otwierać oczy jego umysłu. Nie znaczy to, że oglądał jakąś wizję, ale że zrozumiał i poznał wiele rzeczy tak duchowych, jak i odnoszących się do wiary i wiedzy. A wszystko to stało się w tak wielkim świetle, że wszystko wydało mu się nowe. (Autob.27-30).

Manresa jest szkołą wiary dla Ignacego.W swoich łaskach wewnętrznych otrzymuje cztery kierunki duchowości: Trójca św, dar Stworzenia, Eucharystia, Misterium Wcielenia zaaprobowane przez Maryję.

Siedząc nad rzeką Cardoner otrzymuje wielkie światło, gdzie całe jego doświadczenie duchowe zostaje potwierdzone. Otrzy­muje znajomość „Boga -Miłości”, który wychodzi z siebie, stwarzając wszechświat i jego,Ignacego, – jest wewnątrz tego cudownego Bożego planu. Ignacy wczuwa się w to, co musi prze­widywać w swoim życiu i działaniu i nieustannie akceptować to wszystko co Bóg jemu pokaże w wydarzeniach jego życia. Otrzy­muje znajomość „Boga – Miłości”, który w cudownej możliwości dawania się, staje się człowiekiem i pozostaje z nim w Eucha­rystii na zawsze. Nad Cardonerem Ignacy czuje się ponaglany przez Boga na wszystkich drogach tak, że nie może już Mu umknąć.Jest człowiekiem nowym przenikniętym objawieniem, człowiekiem, który ma udział w Taje­mnicy Boga.

Pytania dotyczące twojego życia

1. Kim osobiście jest dla ciebie Bóg? Czy czujesz, że twoja relacja z Bogiem wzrasta i dojrzewa?

2. Czy widzisz sprzeczność pomiędzy swoim poznaniem naukowym a swoim doświadczeniem życia chrześcijańskiego?

3. Czy uczestniczysz regularnie w Eucharystii? Co dla ciebie stanowi najważniejszy aspekt w Eucharystii?

4. Czy możesz powiedzieć, że w pewien sposób twoje nabożeństwo ogniskuje się dookoła eucharystycznej obecności Pana?

 Memento

” Człowiek po to jest stworzony, aby Boga, Pana naszego, chwalił, czcił i jemu służył, a przez to zbawił duszę swoją. Inne rzeczy na obliczu Ziemi są stworzone dla człowieka i aby mu pomagały do osiągnięcia celu, dla którego jest on stwor­zony. Z tego wynika, że człowiek ma korzystać z nich w całej tej mierze, w jakiej mu one pomagają do jego celu, a znów w całej tej mierze winien się od nich uwalniać, w jakiej mu są przeszkodą do tegoż celu.

I dlatego trzeba nam stać się ludzmi obojętnymi (nie robiącymi różnicy) w stosunku do wszystkich rzeczy stworzonych, w tym wszystkim, co podlega wolności naszej wolnej woli, a nie jest jej zakazane (lub nakazane), tak byśmy z naszej strony nie pragnęli więcej zdrowia niż choroby, bogactwa (więcej) niż ubóstwa, zaszczytów (więcej) niż wzgardy, życia dłuższego (wię­cej) niż krótkiego i podobnie we wszystkich innych rzeczach.­Natomiast trzeba pragnąć i wybierać jedynie to, co nam więcej pomaga do celu, dla którego jesteśmy stworzeni” (C.D.23).

 Słowo Boże do medytacji – J 1, 1-18

——————-

Podążając drogą Pielgrzyma, Antonio Betancor SJ

O. Betancor jest autorem opracowania zawierającego 36 medytacji, które oparte jest na wydarzeniach z życia św. Ignacego z Loyoli opisanych w „Opowieściach Pielgrzyma”. Całość nosi wspólny tytuł „Podążając drogą Pielgrzyma”.

Z tych medytacji korzystało już wielu młodych należących do Wspólnoty Życia Chrześcijańskiego. Każde rozważanie składa się z następujących części: fragmentu z autobiografii Igna­cego, kome­ntarza autora, pytań pomocnych w refleksji nad swoim życiem oraz odpowiednio dobranego fragmentu z Pisma św. Uzu­pełnieniem każdego rozważania jest „Memento”, którego treść stanowią teksty wzięte głównie z ćwiczeń Duchownych, listów Ignacego oraz Konstytucji.

Ponieważ każdy temat stanowi zamkniętą całość, dlatego można go wybierać w dowolnej kolejności. Większą jednak kor­zyść odnie­sie ten, kto będzie rozważał wszystkie tematy i to w kolejności podanej przez autora. Byłoby dobrze rozważać jeden temat tygo­dniowo na spotkaniu grupy WŻCh dzieląc się własnymi doświadcze­niami i przemyśleniami.

Skorzystajmy więc z zachęty do przeżycia podanych treści. Jest to okazja do przebycia razem ze św. Ignacym drogi głębo­kich doświadczeń poczynając od młodości, poprzez prawdziwe nawrócenie i coraz głębsze przeżywanie spraw Bożych we własnym życiu.