“W Salamance podczas pobytu w więzieniu nie opuściły go te same pragnienia, które miał dawniej, a mianowicie pomagania duszom i uczenia się w tym przede wszystkim celu oraz zebrania kilku towarzyszy dla tegoż celu, zachowania zaś przy sobie tych, których już miał. Postanowiwszy udać się do Paryża umówił się z nimi, że będą tutaj czekać na niego. On zaś pójdzie zobaczyć, czy będzie mógł znaleźć jaki sposób, żeby i oni mogli (tam) studiować. Kiedy przybył do Barcelony, wszyscy, którzy go znali, odradzali mu podróż do Francji a to z powodu wielkiej wojny w tym czasie. Opowiadano mu szczegółowo o różnych wypadkach, mówiono nawet, że Francuzi pieką Hiszpanów na rożnie, ale on nie odczuwał nigdy żadnego strachu” (Autob. 71-72).
W Salamance Pielgrzym dochodzi do wniosku, że istnieje nagląca potrzeba ukształtowania towarzyszy i głębszego ich zjednoczenia pomiędzy sobą. Pielgrzym staje się autentycznym przywódcą, koordynatorem grupy towarzyszy. Ignacy gromadzi ich, ale bez narzucania się! Czuje, że musi im służyć, ponieważ wzrastają w dobrym, musi dawać siebie wszystkim i każdemu przekazywać swój entuzjazm, będąc jednak świadomym swoich własnych ograniczeń.
Ignacy jest w posiadaniu pewnego sekretu. On utożsamia się z Chrystusem w zachowaniu, w swoich intencjach i postawach. Ten jego przykład pociąga ich. On służy Chrystusowi w postawie pokory. Napisze w późniejszym czasie tak: “Ten kto się poświęca dla pożytku bliźniego, uniżając samego siebie, zyska więcej niż działając w sposób wywyższający siebie”. On mógł przekonywać innych, ponieważ umiał przezwyciężać samego siebie.
Opuszcza Hiszpanię, udając się do Francji. W tym czasie panują wojny, ale on całą swoją nadzieję pokłada w Bogu. Wyrusza samotnie, aby znaleźć tam możliwość studiowania, myśląc, iż może później będzie mógł wezwać swych towarzyszy.
Pytania dotyczące twojego życia:
1. Jak oceniasz swój styl życia? Czy jest to świadectwo, które pociąga innych do naśladowania Chrystusa, a może musisz dokonać pewnych zmian w stylu swojego życia?
2. Czy czujesz się odpowiedzialny, aby pomagać innym w ich wzroście? Za kogo czujesz się najbardziej odpowiedzialny?
3. W czym chciałbyś się upodobnić do Chrystusa?
4. Czy jesteś entuzjastą w podążaniu za wolą Pana, pomimo trudności, czy raczej łatwo się zniechęcasz?
Memento
“Im więcej przychodzi nam dobrych myśli i świętych natchnień, tym więcej miejsca powinniśmy im zrobić, otwierając wszystkie drzwi naszej duszy” (List Ignacego do Franciszka Borgiasza, 15.09.1548)
Słowo Boże do medytacji – J 1, 35-42
——————-
Podążając drogą Pielgrzyma, Antonio Betancor SJ
O. Betancor jest autorem opracowania zawierającego 36 medytacji, które oparte jest na wydarzeniach z życia św. Ignacego z Loyoli opisanych w “Opowieściach Pielgrzyma”. Całość nosi wspólny tytuł “Podążając drogą Pielgrzyma”.
Z tych medytacji korzystało już wielu młodych należących do Wspólnoty Życia Chrześcijańskiego. Każde rozważanie składa się z następujących części: fragmentu z autobiografii Ignacego, komentarza autora, pytań pomocnych w refleksji nad swoim życiem oraz odpowiednio dobranego fragmentu z Pisma św. Uzupełnieniem każdego rozważania jest “Memento”, którego treść stanowią teksty wzięte głównie z ćwiczeń Duchownych, listów Ignacego oraz Konstytucji.
Ponieważ każdy temat stanowi zamkniętą całość, dlatego można go wybierać w dowolnej kolejności. Większą jednak korzyść odniesie ten, kto będzie rozważał wszystkie tematy i to w kolejności podanej przez autora. Byłoby dobrze rozważać jeden temat tygodniowo na spotkaniu grupy WŻCh dzieląc się własnymi doświadczeniami i przemyśleniami.
Skorzystajmy więc z zachęty do przeżycia podanych treści. Jest to okazja do przebycia razem ze św. Ignacym drogi głębokich doświadczeń poczynając od młodości, poprzez prawdziwe nawrócenie i coraz głębsze przeżywanie spraw Bożych we własnym życiu.
